به نام خدای تنهاترین تنهایان

شمع محفل شاهان شدن ذوقی ندارد ای عزیز    

                                   ای خوش آن شمعی که روشن میکند ویرانه ای را

در یک روز بهاری آمدی ، وجودم از گرمای وجودت گرم شد ، صدایت سکوت سنگی لبانم را شکست . نگاهت عاشقم کرد . قلبت درهای قلبم را با عشق گشود و قلبم شد خانه ات . غرورت ، خردم کرد و سکوتت ، شکست مرا  یا علی گفتی و آمدی و خودت هم رفتی ، ولی قاب عکس چشمانت هنوز در خانه قلبم آویزان است صدای تو هنوز هم زیباترین ترانه ای است که از خانه به گوش می رسد و غروب ، هر روز و هر روز جای طلوع را در پنجره گرفته و طلوعش روزی است که دوباره بیایی و تو نیستی رفتی ولی خاطراتت هست جای جای وجودم پر است از خاطراتت که اگر می توانستی حتماً آنها را هم با خود می بردی ، هنوز وقتی دلتنگم ، دلتنگیم از توست و نبودنت ، و اگر شادم شاید خاطره ای از روزهای شیرین را مرور می کنم و تو کجایی که اینگونه رفتنی و بازنگشتی و قلبم شکست می دانم دیگر نمی آیی ولی در ته مانده قلبم امیدی است که می گوید: شاید ، فقط شاید روزی بازگردی و این بار با عشق ، و سکوت شکننده ات پایان یابد می گویند آدمی با امید زنده است و من به این شایدها زنده ام شاید هم نباشم نمی دانم پس برای برداشتن خاطراتت هم که شده ، دوباره برگرد .....

فقط می خوام بهت بگم دلم برات تنگ شده
کجایی
نمی دانستم اینقدر ظالمی
کنار کدام دلخوشی روزگار خندانی که از یادبرده ای ،عاشق خنده هات را
من که جز از شوق با تو بودن ، کنار تو بودن ، برای با تو بودن چیزی نمی خواستم
لحظه های پر درد من کنایه از کسی است که نمی دانم چرا از من گریخت
و من چون تکه ای متحرک لابلای این مردم هزار چهره پست که هر کدام بهانه هایی برای آزارم دارند
مغموم و ساکت چشم براهم
نمی دانم آیا روزی به ساحل امید خواهم رسید
تو تمام مرا شکستی تنها
زیر باران تمام تنم را ترانه کردم و گفنم : میمانی برایم
و تومثل همیشه خندیدی و گفتی :
اینها همه رویاست
آسان گذشتی زود رفتی
می دونی تنها آرزویم چیست
میدونم دیوانه ام
آرزو دارم که هیچ شاعری زیر باران عاشق نباشد

یاعلی