می دونم که تو از همه مهربون تری
چطور به رمضان سلام کنم، در حالی که دخل ثواب من با خرج روزای عمرم جور در نمی یاد؟ چطوری بگم تو بهار قرآنی؟آخه من یه دفعه هم لای این قرآن رو باز نکرده ام که ببینم توی مدینه، سینه محمد چه عطری از گل های محمدیه ، اما دلم می خواد به خودم نهیب بزنم ، به رمضان سلام کنم. هنوزم تو جیب حیثیت من چند تا حدیث، محض آبروی مسلمونی پیدا می شه ، حدیثی که می گه رمضان ماه خداست و خدا تو این ماه ، مهربونه به لباس پاره پاره اعمال من نگاه نمی کنه، حیا می کنه یادش بیاره که من همون خلیفه و جانشینی هستم که بارها بخش نامه های دینش رو دور انداختم .
من هنوز زبون فرشته ها رو یاد نگرفتم و لهجه آشتی کردن با خدا رو. دلم می خواد امروزم به یکی از روزای پر امید خدا سلام کنم ، تو این ماه مبارک و پشت یه تخته سنگ به بزرگی خجالت خودم پنهون بشم . سلام بنده ای که یه سال از نعمت های مولاش استفاده کرد، ولی تا حالا یه بار هم اون طوری که دل خدا بخواد ، ازش تشکر نکرده ، سلام وحشتزده آدمی که تو جاده لغزنده زندگی با سرعت هوای نفس،تاختن گرفت و حیا نکرد از دره های عمیق گناه .
خدا اون مهربونیه که من بارها تو مسابقه با نفس باختم، ولی به من گفت که بلند شو یه بار دیگه تلاش کن . رمضان !ماه خوب خدا! دروازه توبه! دست منو می گیری؟ یه دست لباس خوب رفتار و کرداربرام می خری؟ منو می بری پیرایش گاه دعا که منم بشم شکل مقربین خدا ؟ دست منم بگیر، یه عکس یادگاری بندازم با فرشته ها .
دیشب غایب بودم .به خاطر دل مریضم .آقا اجازه ! سقف امید خونه مون ریخته بود . آقا اجازه! قلبم بیمار بود . خدایا خودت بیا به همه بگو ته این غار گلوی من،هنوزم چند تا نقل و نبات محمدی پیدا می شه که آبروی دل من باشه. خدایا امشب دست منو می گیری که تو شب نوزدهم ،اسم منو کنار این همه قدم نورانی ثبت کنی ؟ دستم رو می گیری ، بگذاری تو دست سقا خونه طلایی ، مس دل منو کیمیا کنی؟ دستم رو بلند کن ای خدا ، ببر در خونه امام رضا (ع) تا دعای سحر روبا مردم کشورم بخونم بگم :

(( اللهم انی اسئلک من بهائک بابهاء....))

(( یا علی ))